-
1 ψάμαθος
ψάμαθος, ἡ, der Sand, bei Homer niemals vom Sande des Landes, sondern immer von dem durch Gewässer benetzten; meistens vom Sande am Meeresufer, z. B. Iliad. 1, 486, ἐπὶ ψαμάϑοις ἁλίῃσιν Odyss. 3, 38, ἐν ψαμάϑοισι ἁλίῃσιν Odyss. 4, 438; vom Flußsande Iliad. 21, 202 und 319. Der Sand des Landes heißt bei Homer ἄμαϑος und κόνις und κονία. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 123. – Ψάμαϑοι κλονέονται ἐν ϑαλάσσᾳ καὶ ποταμοῖς Pind. P. 9, 48; χλωρά Soph. Ai. 1043; παρακτία Eur. I. A. 165; παρὰ ψάμαϑον καὶ ϑῖν' ἁλός Ar. Vesp. 1520. – Uebh. Staub, ὀλίγῃ ϑῆκαν ὑπὸ ψαμάϑῳ Hegesipp. 4 (VII, 276); νεκύων Gaetul. 9 (IX, 409). – Als Bezeichnung der unendlichen Menge, des Unzählbaren, ὅσα ψάμαϑός τε κόνις τε Il. 9, 385, φύλλοισιν ἐοικότες ἢ ψαμάϑοισιν 2, 800; vgl. Pind. a. a. O.
-
2 δια-γνάπτω
δια-γνάπτω, aufscharren; Odyss. 4, 438 scheint διαγνάψασα var. lect. gewesen zu sein für διαγλάψασα, εὐνὰς δ' ἐν ψαμάϑοισι διαγνάψασ' (διαγλάψασ') ἁλίῃσιν ἧστο, Apoll. Lex. Homer. p. 58, 15 διαγνάψας· διακοιλάνας. Eine andere var. lect. war vielleicht διαγλύψασα, vgl. Scholl.
-
3 δια-γλάφω
δια-γλάφω, aushöhlen, εὐνὰς ἐν ψαμάϑοισι διαγλάψασ' ἁλίῃσιν Od. 4, 438.